Vorige week kwam Bite Back met een open brief naar buiten aan het adres van minister Ben Weyts. In die brief vragen we dat Weyts zijn persoonlijke belofte houdt die hij in 2019 gemaakt heeft: een einde stellen aan het houden van dolfijnen in Vlaanderen. Sinds 2019 staat de dolfinariumkwestie reeds in het beleidsplan van de minister, maar nog steeds kwam er geen datum voor een mogelijk uitdoofbeleid.

Om onze brief kracht bij te zetten, nodigden we politici, ondernemers, organisaties en bekende Vlamingen uit om hem mee te ondertekenen. Bite Back eist samen met hen en met de meer dan 10.000 Vlamingen die onze petitie ondertekenden, een einde aan dolfinaria in Vlaanderen, en een uitdoofbeleid voor het Boudewijn Seapark in Brugge.

Dankzij de ondertekeningen van o.a. Meyrem Almaci, Ludwig Vandenhove, Johan Sebastiaan Stuer, BE Vegan, Natuurhulpcentrum, BlueShark Conservation en Johan Braeckman (raadpleeg de brief en de volledige lijst van ondertekenaars hier), had onze open brief een groter bereik en haalde we verscheidende media.

HLN,  Het Nieuwsblad, het VTM-nieuws en QMusic zetten de dolfijnen op de kaart, en mede-ondertekenaar An Lemmens lichtte de inhoud van de open brief toe in een radiostuk op Radio2.

Pol Goosen, die zijn naam ook toevoegde aan onze brief, schreef een tijd geleden reeds een vlammende blogpost over dolfijnen, dolfinaria en het contrast tussen die twee. Wij mochten de sterke tekst delen in het licht van onze campagne. In Goossens boekje Dierbaar vind je de tekst over dolfijnen tussen andere anekdotes & columns over dieren.

Marathonloper oefenend in een stadstuintje: belachelijk. Hardloopster trainend in een gangetje: ridicuul. Hoogspringster zwoegend in een kruipkelder: kan niet. Een diepzeeduiker in de parkvijver: ga weg. Communicatiewetenschapper enkel communicerend met z’n huisgenoten: te gek. Maar een dolfijn in een bassin van het dolfinarium? Absoluut niet dol en verre van fijn. Weinigen vragen zich af of dat allemaal zomaar mag en kan. Wettelijk mag het blijkbaar maar rationeel kan het niet door de beugel! Niets dan kommer en kwel voor deze dieren, een grimlach in plaats van een glimlach, tranen van de immer lachende clown. Gewelddadig losgescheurd van hun moeder, gek van angst, compleet flippende ‘Flippers’, in lasso’s gevangen, uit het water gesleurd en vastgebonden op een draagband. Sommigen sterven ter plekke. ‘Gelukzakken’ die deze barbarij overleven zijn gedoemd hun verdere leven te slijten met gehannes zoals ballen wegslaan, door hoepels springen, handjes geven, rechtop zwemmen, trainers op hun rug laten surfen, rubberen bootjes voorttrekken met immer o zo diervriendelijke kindjes erin, en als kers op de taart zwaaien naar de toeschouwers, naar de menselijke kortzichtigheid, naar de humane debiliteit.

Beste dierenliefhebbers, denk even na voor je een dolfinarium bezoekt en deze ellende gaat sponseren. Dolfijnen horen niet in een miserabele betonnen bassin waar ze apatisch en knettergek worden. Sommige sukkelaars worden er zelfs geboren. Onvoorstelbaar toch!? Ze horen in de wijde oceaan waar ze van Moeder Natuur dagelijks 50 tot 100 km mogen afleggen, waar ze kunnen duiken tot op 200 m diepte, waar ze met hun subtiel instinctief mechanisme met soortgenoten kunnen communiceren over vriend en vijand.

Dolfinarium? Afschaffen die handel. Weg met dat soort dieronvriendelijk kwakkelamusement. Lang leve de vrije dolfijn in de wijde oceaan, de lagunes, de baaien, de open lucht en het natuurlijke zeewater. Het zijn zo’n schatten, maar laat ze toch met rust, laat ze hun eigen gang toch gaan. Beter opgevreten door de haaien, dan gevangen door de mensen!

"Dol? Fijn?" uit Dierbaar van Pol Goossen.